Joshua ken ik nog uit de tijd dat ik zelf speler was. Nu vind ik het tof dat ik hem kan helpen om stappen te zetten om de wereldtop te behalen. Zo hebben we een team van (badminton)trainers om hem heen op Papendal die Joshua verder brengen. Ieder met zijn eigen kwaliteiten. Joshua is goede stappen aan het zetten richting de wereldtop en staat inmiddels top 15.
Joshua zijn kwaliteiten zijn; zijn smash en zijn snelheid op de baan. De kap en reverse dropshot zijn ook kwaliteiten. Als hij goed onder de shuttle komt, kunnen dit verrassende slagen zijn voor zijn tegenstander. En dan komt natuurlijk ook de vraag wat kan er nog beter. Joshua kan zich nog verder ontwikkelen in slim spelen op de baan (wanneer speel ik waar naar toe), efficiënter voetenwerk en omgaan met wedstrijddruk. Joshua is bijvoorbeeld snel op de baan, als hij dit kan combineren met efficiënt voetenwerk, dan kost dit hem veel minder energie en zal hij in sommige situaties beter onder de shuttle uit komen waardoor hij een betere keuze kan maken.
Ondanks dat we keihard werken op toernooien is er altijd wel ergens ruimte voor gezelligheid en vooral lekkere koffie. Het is onze tweede sport geworden om op toernooien de beste cappuccino in de buurt te scoren.
Mijn rol binnen zijn ontwikkeling
De laatste jaren ben ik verantwoordelijk voor de fysieke ontwikkeling van Joshua. Dit betekent het plannen en de implementatie van kracht- en conditietraining op Sportcentrum Papendal.
We hebben grote stappen kunnen maken op veel gebieden maar ik zie de grootste verbeteringen in zijn explosiviteit. Joshua is altijd al sterk geweest maar we moesten een weg vinden om zonder blessures (patellar pees was vooral en probleem voor Joshua), zijn kracht in explosiviteit te vertalen. De laaste maanden hebben we stappen kunnen maken met vooral veel inzet van Joshua zelf. Hij is niet alleen sneller maar ook heeft hij dit kunnen bereiken met minder blessure-gevoeligheid, dit betekent meer trainingen draaien en uiteindelijk betere resultaten.
Naast zijn ontwikkeling in explosiviteit is het duidelijk dat Joshua veel professioneler is geworden, dit is veelbelovend voor zijn toekomst als topsporter.
Beperking? Welke dan?
In Joshua zijn jonge jaren werd er door doctoren, hulpverleners en docenten steeds op gehamerd dat Joshua speciale en of extra begeleiding nodig zou hebben om net als andere kinderen te leren zwemmen, veters te strikken, zijn broek vast te maken of veilig te kunnen fietsen in het verkeer. Elke keer bewees Joshua dat ie het allemaal best zelf kon. Hij had misschien iets meer tijd nodig en hij deed het op ‘zijn’ manier maar hij maakte zich alles eigen! En dat zien we ook terug in de manier waarop hij zijn badminton carrière benadert.
Wij mochten hem als 7-jarige begeleiden met zijn eerste stappen op het badminton veld. We zagen hem genieten van het spel en natuurlijk wilde hij ook competitie spelen. Een heet hangijzer was het opslaan. Volgens het regelement was het niet toegestaan om de shuttle met dezelfde hand vast te houden en te slaan. Maar je raad het al binnen no-time had Joshua een werkbare methode bedacht om dat toch met zijn linkerarm te doen. Het is een opvallende eigenschap van Joshua dat enorme doorzettingsvermogen, we zijn er super trots op!
Wij als badminton leken konden onze zoon al snel niet meer bijhouden. We hebben hem zien groeien al die jaren, vanaf de tribune tot de professional die hij is geworden. Het is geweldig om te zien hoe hij zich nu op Papendal steeds verder ontwikkelt. Hij vliegt de hele wereld over en hoewel we jammer genoeg niet meer vaak de kans krijgen om live vanaf de tribune mee te genieten van zijn prestaties kijken we online iedere wedstrijd mee!
Als jongetje in 2011 begon hij met competitie spelen, toen was hij al snel aan het spelletje verslaafd. In het team (Ban J11) waar hij in 2012 in zat speelde hij samen met mijn oudste dochter Lionne en was ik o.a. zijn trainer. Het was zijn 2 e competitiejaar en eerste jaar in een mix team. Het viel mij op dat Joshua echt een gedreven fel kereltje was die, ondanks dat hij zich bewust was van zijn handicap, niet liet stoppen om zich verder te ontwikkelen als badmintonspeler. In de wedstrijden ging hij dan ook voor elke shuttle. Dat koste hem altijd wel de nodige fysieke kracht maar dat had hij er altijd voor over. Joshua kon op vrij jonge leeftijd wat dat betreft al “tot het gaatje gaan” qua inspanning. Dat had hij ook nodig omdat hij qua beweging en motoriek soms nog tekort kwam. Natuurlijk had dat ook te maken met zijn handicap maar daar hebben we, zeker in de begin jaren, nooit een punt van
gemaakt.
Van al die jaren staat 1 moment mij nog enorm bij. In 2014 zijn we naar het jaarlijks toernooi voor BAN in Arnhem gegaan. De ondertussen bekende “rode brigade” was daar altijd sterk vertegenwoordigd en Joshua speelde daar uiteindelijk, na een hele lange dag vol wedstrijden en een eerste plek in de mannendubbel om kwart voor negen s ’avonds zijn laatste partij, de finale single. Hij was eigenlijk al kapot van alle voorgaande partijen en door uitloop waren alleen wat supporters van zijn tegenstander en een paar BAN-ers nog over in de verder lege zaal. De twee waren erg aan elkaar gewaagd maar de eerste set ging naar Joshua. De tweede set kon hij niet meer en speelde met z’n tong op z’n schoenen. Hij verloor deze dan ook dik en wilde niet meer verder spelen. Iets wat hij nog nooit had gezegd maar hij kon niet meer. Samen met Anouk Molenkamp heb ik wel een 10 minuten op hem in moeten praten om hem weer de moed te geven de baan op te gaan. Nog 1 keer alles
geven wat er in je zit. Je hebt er immers de hele dag voor gestreden en dan ga je nu opgeven? No Way!!! En daar ging hij. Uiteindelijk haalde hij de 3 e set binnen en daarmee de eerste plek. Een mooi resultaat ….. maar dat was niet zozeer wat mij raakte. Het feit dat hij, van alle supporters van BAN maar ook van zijn tegenstanders en van zijn tegenstander zelf applaus kreeg na afloop voor zijn prestatie was veel mooier om mee te maken. Respect voor iemand die zo’n strijd levert en dat met zijn kapotte linkerarm was het antwoord van zijn tegenstander. Ik heb nog nooit iemand zo trots gezien op zichzelf als Joshua toen.
Dat soort resultaten heeft hem ook geholpen om zich verder te ontwikkelen. Naarmate hij ouder werd en technisch meer bagage had liep hij ook tegen de beperkingen aan waar hij een oplossing voor moest verzinnen. Door zijn handicap wilde de korte service niet zo makkelijk lukken en als die al lukte dan was deze vaak veel te hoog en daarmee een makkelijk prooi voor de tegenstander. Met Willem Munnik en mijzelf zijn we hiermee intensief aan de slag gegaan en hebben hem echt geholpen om een nette korte service te gaan spelen. Mooi om te zien dat dat kleine jongetje van toen nog steeds te herkennen valt in de manier van spelen. Mooi om te zien dat je nog steeds gedreven bent in het spelletje en voor elke shuttle wilt gaan. Mooi dat de sport je zoveel heeft gebracht en dat je door badminton al zoveel meer van de wereld hebt mogen zien en meemaken. Mooi dat je ook gewoon Joshua bent gebleven en ik daar een klein steentje aan heb mogen bijdragen!
